هرکسی نمی تواند نام خداوند را ببرد

حکمت435: خدای متعال هرگز درِ دعا را به روی کسی نمی گشاید که باب اجابت را ببندد. یعنی بین دعا و اجابت ملازمه ی صد در صد است.

امکان ندارد دستی به سوی خدا بلند شود و خالی برگردد. این کرامت نیست.

اگر خدای متعال می فرماید که من باب دعا را باز نمی کنم مگر اینکه به دنبالش باب اجابت را قرار داده ام، این مقتضای ذاتی کرامت حضرت حق است.
قرآن به کرّات اشاره کرده “ادعونی استجب لکم”، بخوان مرا تا اجابت کنم تو را. در اینجا بین شرط و جزا محال است تفکیک صورت بگیرد یعنی بین دعا و اجابت جدایی معنا ندارد.
اینکه خدا به بنده اش توفیق می دهد که به سوی درگاهش دست به دعا بلند کند، خود توفیقی از سوی خداست که قبلاً این شخص این توفیق را نداشت. در واقع، خود دعا متن اجابت است.

در خانه ی خداهرکسی راه ندارد. عبارتی از ابن سینا هست که علامه طباطبایی نیز آنرا در تفسیر المیزان نقل فرموده: خدای تعالی اجل است از اینکه هرکسی اسمش را ببرد.

اگر در خانه خدا موفق به دعا شدی، بدان که او پذیرفته است که بیایی.

انسان با اینکه یک عمر تمرد از دستورات خدا می کند ولی باز پروردگار نعمتهایش را شامل حالش می کند و توان شمارش نعمتهای بیشمار پروردگارش را ندارد.
در قرآن بارها اشاره دارد به اینکه ما آنچه که در آسمان و زمین هست را مسخر بشر کردیم( در خط زندگی توست).

ویدئوهای اخلاقی بیشتر در آپارات ندای تهذیب
مشاهده موارد بیشتر از ویدئوهای دروس اخلاق
مراجعه به صفحه نخست سایت معاونت تهذیب حوزه