گزیده متنی بخشی از محتوای این درس اخلاق:
- آنجا که انسان فکر می کند من باید یاد خدا کنم و من هستم که او را یاد می کنم این اولاً خود دیدن است و نوعی خود پرستی است ثانیاً خطری که از همه مهم تر است و دامن گیر من و شماست عبارت از عجب است.
- انسان اگر عقیده اش این بود که من او را یاد می کنم در صورتی که اصلش این است که او(خدا) خوب جذب کرده است، و از این کارم خوشم آمد می شود خودبینی.
- وقتی که عجب داشتی آن عنایتی هم که از سوی خدا آمده بود از بین می رود. اینجا عجب و ریا با هم پیش می آید و اینجور آدمها دارای سفاهتی هم هستند به تعبیر قرآن.
- اینها خطرات ذکر است که ذکر را از خود ببیند و کار کم خود را زیاد می بیند
و اینجور آدمها خود را از دیگران هم برتر می بینند که مثلاً من این مقدار سجده را کردم و دیگری نکرد. - اگر انسان به این مرحله از شناخت رسید که کار به دست اوست و همه چیز از خداست
و اگر یادی کرد از خدا شکرگذار باشد و عنایت خدا را ببیند “و لئن شکرتم لازیدنّکم” خب خدا هم زیادتر می کند. - پس اینجا نه ریا هست نه عجب است.
- روایتی در مصباح الشریعة باب ذکر از امام صادق(ع) است که فرمودند: یاد خدا را به جهت آنکه او تو را یاد می کند داشته باش به یاد خدا هستی بدان که او یاد کرده پس تو یاد او می کنی….. پس هر کسی خواست خدا را یاد کند باید بداند که مادامی که خدا توفیق نداده انسان را بر ذکرش، انسان نمی تواند ذکر خدا بگوید.
ویدئوهای اخلاقی بیشتر در آپارات ندای تهذیب
درس های اخلاقی سایت معاونت تهذیب حوزه
مشاهده موارد بیشتر از فیلم های کامل دروس اخلاق
Loading...
دیدگاهی ثبت نشده!!!