آیاتی در قرآن کریم هست که از خوف انسانها در مقام عبودیت، تعبیرات مختلفی دارد و اینکه مراتب مختلفی دارد.
در بعضی از آیات کلمه ی “خوف” به کار برده است که بندگان خدا از مقام ربوبی می ترسند. در بعضی جاها کلمه ی “خشیت” به کار رفته است در بعضی جاها از کلمه ی “وجدت”. آیا اینها با هم دیگر فرق دارند؟
برای اینکه فرق اینها برایتان معلوم شود روایتی را در این باب برایتان می خوانم اینکه خوف و خشیت و وجد همه اش به یک معناست ولی با هم فرق دارند. خوف برای گناهکاران دارای معاصی کبیره هست. اینکه می فرماید: و آمّا من خاف مقام ربِّه، برای انسان در باب معصیت کبیره و گناهان است یعنی آن کس که خوف دارد معاصی کبیره انجام نمی دهد چون از مقام ربوبی می ترسد این مقام، گناهان را محاسبه می کند و آتش جزا می دهد.
روایت در کتاب خصالِ صدوق رحمت الله علیه هست که می فرماید: انواع خوف پنج تاست، خوف ، خشیت، وجد، رهبة، هیبة.
خوف برای معصیت کاران است. می ترسند از انجام گناه چون می دانند مسآله، مسآله ی ربوبی است یک سنت است . همانطور که اگر آتش به هیزم رسید با توجه به جور بودن شرایط، هیزم آتش می گیرد هرچند همه ی عالم جمع شود که آتش نگیرد.
پس آنکه می فهمد مقتضای ربوبی چیست و سنن ربوبی چیست و اگر گناه کرده بعد از این فهم برای گناهانش خوف دارد.
خشیت برای عالمان است. یعنی آنکه می فهمد از خدا خشیت دارد.
دیدگاهی ثبت نشده!!!