ناقص دانستن خود در مسیر عبودیت

گزیده متنی بخشی از محتوای این درس اخلاق:

خود را در مقام عبودیت مقصر دیدن، در عین مجاهدت، این خود از رموز عبودیت است. بندگی و عبودیت خدا بسیار رموز دقیقی دارد که متآسفانه ماها از آن غافلیم.
یکی از رموز عبودیت، مقصر دانستن خود در این راه است البته همراه با مجاهدت هرچه بیشتر در این راه.
اگر انسان معترف به تقصیر و کوتاهی خود در عبودیت نباشد یعنی اهل مجاهدت هست ولی اعتراف به تقصیر ندارد و چون اهل مجاهدت است مجاهدات خود را چیزی می داند و روی آن تکیه می کند،
این خودش نه تنها از راه عبودیت خارج شده است بلکه به دام القائات شیطانی افتادن است و بسیار خطرناک است.
در سوره ی مومنون می فرماید: آنهایی که از پروردگارشان می ترسند و به آیات پروردگارشان ایمان دارند و برای پروردگارشان شریک قرار نمی دهند و انها که مجاهدت می کنند و اعمال خیر انجام می دهند و قلوبشان ترسان است، اینها هستند که در طریق خیرات به سرعت پیش می روند و سبقت می کنند.
(ایمانی که به آن اشاره دارد باید به دل راه یافته باشد یا آنجا که می فرماید برای پروردگار شریک قرار ندهند که متآسفانه ما در شرک به خدا غافلیم).
خصوصیت بارزی که برای این مومنون قرار داد این است که
در عین مجاهدت، از پروردگار خویش می ترسند و خشیت دارند. اینها منحرف نیستند در بندگی.
پس انسان در راه عبودیت مرتب باید چشمش به نقایص خودش باشد نه به کارهای خیری که انجام می دهد.
پس اعتراف به تقصیر از خصوصیات آنهایی است که در صراط مستقیم پیش می روند
و نقطه ی مقابل تکیه کردن بر کارهای خود و خود را چیزی دیدن یکی از انحرافات است
و کسی که این انحراف را داشت شیطان سخت بر او مسلط است.