مسیر بندگی و اطاعت

درس اخلاق حجت‌الاسلام‌والمسلمین عالم‌زاده‌نوری | روز دوشنبه ۳۰ تیرماه ۱۴۰۰ | با موضوع “مسیر بندگی و اطاعت”

گزیده متنی بخشی از محتوای این درس اخلاق:

عید قربان عید بندگی و تقرب به خداوند. آن چیزی که به واسطه اش به خدا نزدیک می شویم قربانی است. انسان با پا گذاشتن روی هوا و هوس خود و با ترجیح دادن اراده ی خدا نسبت به اراده ی خود به مولی نزدیک می شود.
حضرت ابراهیم مکلف شدند به ذبح اسمائیل. ابراهیم به فرزندش فرمود من مکلف شده ام به ذبح تو، نظرت را بگو. اسماعیل هم عرضه داشت که به آنچه امر شده ای عمل کن و مرا هم ان شاءالله صابر خواهی دید.
حضرت در پیری صاحب فرزند شد. چنانکه در کهنسالی از خدا فرزندی خواست و دعایش اجابت شد.
پسری که بسیار برای ابراهیم دوست داشتنی بود و ابراهیم به فرزندش تعلق پیدا کرده بود.
خداوند نیز می خواست با این امتحان بنده ی خود را بیازماید و بنده اش را برای خود خالص کند و دل از تعلقات به خاطر خدا ببرد.
ابراهیم هم که در اوج بندگی و عبودیت بود و تسلیم محض خدا، اطاعت امر کرد. به راحتی امر را اجابت می کند. جالب اینجا این است که اسماعیل هم هیچ خواسته ای ندارد.
ما هر کداممان در زندگی دهها اسماعیل داریم و هزاران دلبستگی.
حکایت داستان ابراهیم، حکایت بندگی است . خدا می خواهد به بندگانش بفهماند که در مسیر زندگی باید دست از اسماعیلتان بردارید. تعلقات خود را بشویید و خواسته هایمان را قربانی کنید. هر روز و در صحنه های مختلف زندگی اتفاق می افتد. کسی اسماعیل زندگیش پول است. شخص دیگر فرزندش، دیگری شغلش و…..
بنده تا زمانی که تعلقات دارد امکان اوج برایش نیست.
انسان باید بگردد و اسماعیل خود را پیدا کند و آن را برای خدا ذبح کند.
انسان یا بنده ی خداست یا در بند تعلقات زندگیش.
قرآن، اشاره دارد به اینکه بنده در بند هواهای نفسانی خویش است در صورتی که باید بند خدا باشد.
پس کلید واژه ی قربانی، به معنای آنچه که باعث تقرب به خدا می شود، است.