سالک در برابر حسد باید مجاهدت داشته باشد و با مجاهدتها خودش را از این صفت مهلک در طریق، نجات دهد.
مجاهدت سالک در مقام نفی حسد به عنوان یک صفت مهلک در طریق الی الله باید در چه حدی باشد و باید به کدام صفت متصف باشد؟
اینجا مقدمه ای عرض کنم. سالک الی الله وقتی به مرحله ی طلب وارد شد و مراقبه را شروع کرد و مقصدی جز حضرت حق ندارد باید مراقبت کند در جهات مختلف که غفلت نکند و یک کار درونی دائم دارد برای تجرید و تزکیه ی خود از اغیار و از آنچه مانع رسیدن به مقصود است.
این تزکیه ی درونی به قول رسول اکرم(ص) همان جهاد اکبر است.
در این مرحله یکی از کارهای سالک مراقبت دل است از حسد. در باب حسد یک مجاهدت کلی دائمی نیاز است در واقع مراقب دل خود و بعد هم حرکات ظاهری باشد که از دل برمی آید یعنی از انگیزه های باطنی.
صحبت از کسی شد که دارای فضیلتی است و با من هم رقابتی دارد و جایش هم هست که من به او حسد بورزم من هم می خواهم کلمه ای بگویم باید فوراً در مقام مراقبه برآیم که اولاً دل به چه وضعی افتاد آن وقتی که صحبت از او شد. آیا ناخوشایند شد آیا دلش می خواهد آن شخص اینچنین که تعریف می کنند نبود؟ خب این حسد است و مرض است و مانع است و مهلک .
طهارت از حسد این است که در حرف و عمل و مقام قضاوت و حرفهای گوشه دار نباید بروز کند.
دیدگاهی ثبت نشده!!!