اعتراف به تقصیر در راه عبودیت

گزیده متنی بخشی از محتوای این درس اخلاق:

من و شما باید معترف به تقصیر در راه عبودیت باشیم. اگر اینطور نیستیم و به چیزی در دلتان خوشنودید بترسید که این انحراف است.
از خدا بخواهید اعتراف به تقصیر را به صورت یک حال حاکم بر وجود، به شما عنایت کند به نحوی که نگرانی دائم و مستمر در وجود شما باشد و طبعاً شما را فقط امیدوار به فضل و رحمت خدای متعال کند.
در سوره ی معارج می فرماید: انسان را مورد ملامت قرار می دهد ولی بعد استثنا می کند گروهی را از این جمع مورد ملامت قرار گرفته، آن نمازگزارانی که بر نمازشان ایستادگی دارند یعنی در کل طول شبانه روز بر گفته و کرده ی خود در نماز پایبندند اگر “ایّاک نعبد” گفته روی حرف خود بایستد. در اموالشان حقی برای مستمندان در نظر می گیرند و اعتقاد عملی به روز جزا دارند و اینکه از عذاب پروردگارشان همیشه می ترسند.
این نمازگزار برای چه می ترسد؟ برای اینکه معترف به تقصیر خود در راه عبودیت پروردگار است. اعمالش را مناسب درگاه حق نمی بیند و بر اعمالش تکیه ندارد و فقط امید به رحمت و فضل الهی دارد لذا می ترسد چون نقطه ی روشنی در وجود خود نمی بیند.
در دنباله ی آیه می فرماید: از عذاب پروردگار نمی شود در امان ماند.
در واقع نوعی تآکید دارد که چرا از پروردگارشان می ترسند؟ زیرا از عذاب خدا نمی شود فرار کرد.
روایتی از امام باقر(ع) است که فرمودن رسول الله فرموده: خدا فرموده آنها که عمل می کنند به ایشان بگویید که تکیه بر اعمالشان نکنند زیرا که اگر کاملاً خود را به سختی و ریاضت عبودی بیندازند یک عمر در عبادت من، هنوز جزو مقصرین هستند
و در عبادت به آن عبادتی که مناسب است نرسیده اند که منتظر بهشت و رفیع درجات باشند.
ولیکن در حالی که مجاهدت می کنند به رحمت من و فضل من تکیه کنند و امید داشته باشند.

ویدئوهای اخلاقی بیشتر در آپارات ندای تهذیب
درس های اخلاقی سایت معاونت تهذیب حوزه
مشاهده موارد بیشتر از فیلم های کامل دروس اخلاق