همسران آسمانی

در مدینه، وقتی مردم از جعفرِ شهید یاد می‌کردند، همواره نام بانویی بزرگوار در کنارش می‌آمد: اسماء بنت عمیس.

او بانویی از قبیله خَثعَم بود؛ زنی با ایمان و استوار.

اسماء در جوانی همسر جعفر شد؛ و در سال های ابتدایی ظهور اسلام ایمان آورد و سپس در سال پنجم بعثت همراه همسرش جعفر، راه دشوار غربت را پذیرفت.

چون جعفر مأمور شد به حبشه هجرت کند، اسماء در کنارش بود؛ صبور، یار و همدم. خانه‌ای ساده داشتند و در همان دیار فرزندانشان یکی پس از دیگری دیده به جهان گشودند: عبدالله، محمد و عون. هر سه در غربت حبشه متولد شدند.

جناب جعفر مساکین را دوست داشت و بهترین مردم به مساکین بود^[i] و پیامبر اکرم به ایشان ابوالمساکین میگفتند .^[ii] در این بخشش ها و کمک به فقراء همسرش اسماء بنت عمیس نیز مساعدت داشت و غذا برای فقرا فراهم می کرد.^[iii]

آری آن دو اینگونه همسران آسمانی برای هم بودند.

منبع:

[i] . صحيح البخاري ، بخاري ، ج 4 ص 209 و أسد الغابة ، ابن الأثير ، ج 1 ص 288 و سير أعلام النبلاء ، ذهبي ، ج 1 ص 217و العمدة ، ابن البطريق ، ص 409 و عمدة القاري  ، عيني ، ج 16 ص 219

[ii] . الآحاد والمثاني  ، ضحاك  ،ج 1 ص 277

[iii] . ذخائر العقبى ، احمد بن عبد الله الطبري ، ص 216