رغبت به قرب الهی

انسان میتواند از غیر خدا صرف نظر کند به بارگاه الهی برسد. برای اینکه همه چیز آنجا هست.
در دعای ابوحمزه ثمالی هست که: قطعا مسافری که به سمت تو می‌آید راهش کوتاه است.
خدایا اگر کسی سفر الهی داشته باشد، راه خیلی نزدیک است. اینچنین نیست که راه مسافت و زمان بردار باشد.
اگر کسی بخواهد از خویشتن برهد به محبوب حقیقی برسد، «یک قدم بر خویشتن نه / وان دگر در کوی دوست».
فرمود اگر خواستی به لقای الاه بری، این پا را روی هوس بگذار، این پای دوم در کوی دوست است.
اگر کسی این هوس و خودخواهی و غرور را رام کند، مثل مسافری است که سفرش کوتاه است چرا که خداوند از رگ گردن به ما نزدیک تر است.
پس بین قدم اول و دوم چیزی فاصله نیست.
بالاخره هر مسافری یک ره توشه ای نیاز دارد، آن ره توشه عزم و اراده جدی، بعد از معرفت است.
یعنی اگر انسان بفهمد که همه خیرات به دست اوست، به آسانی این راه را طی میکند.