اگر جعفر بود…

اگر جعفر بود…

نبود جناب جعفر و حمزه سیدالشهدا ضربه سختی به اسلام بود، نکته ای که بارها حضرت علی(ع) به آن اشاره فرمودند.

به عنوان مثال، روزی حضرت علی علیه‌السلام، در نامه‌ای به یکی از یارانش، شریح بن هانی[i]، از روزهای سخت پس از رحلت پیامبر یاد کرد. روزهایی که دشمنان، خلافت را غصب کردند و یاران وفادار یکی‌یکی از کنار او رفتند.

امام در آن نامه نوشت: «نگریستم، دیدم جز اهل بیت و خاندانم، یاوری برایم نمانده. ترسیدم جانشان به خطر بیفتد. اگر حمزه و برادرم جعفر زنده بودند، هرگز مجبور به بیعت نمی‌شدم.»[ii]

آن دو مرد، ستون‌های استقامت بودند. حمزه با شجاعتش و جعفر با زبان گویا و منطقش، می‌توانستند حق را به صاحبش بازگردانند.

زمانی دیگر، امام در دل شب شعری خواندند؛ هنگامی که عمرو عاص به معاویه پیوست و اتحادی را علیه امیرالمومنین شکل دادند فرمود:

«اگر حمزه و جعفر کنارم بودند، قریش ستاره شب را در روشنای روز می‌دید»![iii]

یعنی آن‌چنان در برابرشان قاطعانه می‌ایستادند که هیچ باطلی یارای جلو آمدن نداشت.

این حسرتِ نبودن جعفر، در دل امام ماند. برادری که اگر بود، شاید تاریخ، چهره‌ای دیگر پیدا می‌کرد.

منابع:

[i]  از بزرگان اصحاب امام علی است. (ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج2، ص702)

[ii]  طبرى آملى، محمد بن جرير بن رستم، المسترشد، ص417. «وَ لَوْ كَانَ بِهِمْ حَمْزَةُ أَوْ أَخِي جَعْفَرٌ، مَا بَايَعْتُ كُرْها».

[iii]  ابن مزاحم منقری، وقعة الصفین، صص44 ـ 42. «لو أن عندي يا بن حرب جعفرا * أو حمزة القرم الهمام الأزهرا * رأت قريش نجم ليل ظهرا».