آرامش انسان در برابر حکمت خداوند

حکمت 228: ارزش ها و ضد ارزش ها (بخش پنجم)

انسان نباید و حق ندارد نسبت به پیشامدهای زندگی در صورت در نظر گرفتن حکمت خدا، محزون و غمگین باشد.

انسان در این عالم خود باید به فکر خودش باشد و امورش را به خدا واگذارد و از خدا بخواهد دستش را بگیرد.
انسان باید سعیش این باشد که نسبت به خدا قلبش راضی باشد.
در منا در قربانی چهارپا، انسان حق شکایت از آن وضیعت را ندارد که اگر اعلام نارضایتی کرد با یک اَه گفتن باید قربانی دهد، این تأدیب انسان است که حق ندارد ناشکری و غمگین شود.
این عدم ناشکری کردن، از سوی خدا بر انسان، تکلیف شده است. انسان درِ خانه ی خدا باید عبد باشد. این عبودیت باعث می شود مومن هیچگاه نسبت به امور دنیا اخم نداشته باشد.

در” الا به ذکر الله تطمئن القلوب” که شامل پنج بخش است همگی نشانه ی تأکیدند که پول و مقام و ثروت و خوشی های این دنیا آرامش نمی آورد.
از خدا همیشه باید طلب عافیت کرد. از آن بندگانی که خیرش در عافیت است.
کسی که دنبال رضایت خداست فرض معصیت هم بر او نمی شود.
در قضیه ی حضرت ابراهیم خدا قلب حضرت را تسخیر کرده بود که حاضر بود همه چیزش را بدهد و یکبار کلمه ی صبوح قدوس را بشنود.

امام سجاد می فرمایند: من در مقابل خدا که هستم و چقدر قیمت دارم(قیمتی ندارم).

ویدئوهای اخلاقی بیشتر در آپارات ندای تهذیب
مشاهده موارد بیشتر از ویدئوهای دروس اخلاق
مراجعه به صفحه نخست سایت معاونت تهذیب حوزه