حالات خوبی که برای خوبان می شنویم یا در کتابها می خوانیم ابتدا در مرحله ی اول در پیامبر ظاهرا است
و سپس ائمه ی اطهار و ثانیاً برای صالحین از اتباع آنها، رمزش چیست؟
قبلاً مکرر عرض کرده ام که فهم بالا و شعور بالایشان باعث این حالات عبودی خاص در این صالحین می شود.
این فهم بالا غیر از ائمه ی معصومین که فعلاً در نظر نمی گیریم این حضرات را در این مورد، برای صالحین چگونه است؟
این حالات عالی روحی و مجاهدتهای بالایی که از آنها مشاهده میشود که از عقل و درک ما خارج است از کجاست؟
منظور این است که این سالکین از قرآن کریم بر اثر آن نورانیت و مجاهداتی که دارند چیزهایی می فهمند که دیگر
نمی توانند به کسی بگویند البته سعی کردهاند گوشههایی را بگویند ولی میبینند راه برای تفهیمش به دیگران مسدود است.
این سالکین قرآن را خوب می فهمند و همین فهم بالا در آنان آن خصوصیات خوب را ایجاد می کند.
مثلاً در دعای کمیل جملاتی می خوانیم که عقل از هضم آن عاجز است اما این جملات از دل امیرالمومنین بر زبان ایشان جاری شده و این از فهم بالای ایشان نشآت گرفته است که آنچه از قرآن می فهمد که ما نمی فهمیم.
این حالات و خوف و خشیت صالحین همگی نشآت گرفته از قرآن و فهمی که از آیات داشته اند است و قرآن برای آنها پیامها دارد و به آنها می رساند که برای ما انسانهای معمولی چنین پیامی را ندارد و اصلاً متوجه نمی شویم.
دیدگاهی ثبت نشده!!!